Seni bana sevdiren geceleri "seviyorum.!"

   Daha kaç günüm sessiz ve sensiz geçecek bilemiyorum. Bilmiyor musun ki ey sevgili; beni ne çok perişan ediyor yokluğun, ne kadar çok mahvediyor beni uzaklığın. Kalbimi kalbin ne kadar çok bölüyor farkında değil misin? Bir günüm daha başlıyor, önümde upuzun yaşayacağım bir gecem daha var karanlığımla sevişebilmek adına. Kaç saat geçecek kaç saniye emin değilim, sevdanın kollarına girebilmek için.. Damarımda ki kanıma kadar işleyeceğin bir gece bekliyor beni, bir sevdam var henüz yeni başlayan ama yazıktır ki gözyaşlarıma giren sen olmayacaksın. Yine de beni acılarımla baş başa bırakan sen olma, ağlamalarımın beni terk edişini görme çünkü onlar beni her zaman terk eden taraf oldular.. Nitekim bende tükettim onları, evet uyuyamıyorum bel ki gece olur olmaz başlıyor kabimin ağlaması. Hıçkırık eşliğinde yeni bir beste çalıyor sanki.. Dinlemeye başlıyorum o kadar nahoş ve bitkin ki notalar içim daha da kararıyor. Önceleri dinlemeye devam etmezdim ses verirdim ya da çabalardım, fark etmiyormuşum gibi davranmak istemiyroum sırf karanlık gece ile yüz yüze gelmemek için. Biliyorum yüz yüze gelip yaşamam gerektiğini ama yeterince yaşadım ki ben karanlıkla..!

   Bir insan arıyordum yanımda geceyi bana unutturacak. Güzel ya da çirkin olması da önem taşımıyordu, yeter ki yanımda olsun bana beni unuttursun.. Unuttursun ki gecelerim üzerime üzerime gelmesin, yanımda birini görüp vazgeçsin benden veya bilsin yanımda birileri olduğunu ve korkmadığımı..Biliyordum ki gece ile baş başa kaldığımda sevda dışında bir şey olmayacaktı..Karanlık ve sevda. Sonra sonra bu dönemler kayboldu. Yalnızlığı arayan, yalnızlığa özlem duyan ben oldum. Çünkü onlarda seni buluyordum. Çünkü bana gündüzlerin veremediğini veriyordu geceler, seni..Gündüzlerde yanımda yoktun aydınlarda da yanımda yürüyen olmadın. Ama geceler öyle miydi? Geceleri yüreğimde yürüyordun ve ben adımlarında nefes alandım ayak seslerinde yaşayandım.Artık uyuyamıyorum hem de hiç. Ne kadar çabalasam da olmuyor. Bir garip ağırlıkla kah seni bekleyerek kah gelmeyeceğinden emin olarak öldürüyordum zamanı. Seni yaşıyordum sensiz gecelerde, yüz yüze bakıyorduk hayalinle. Gece o kadar vefalı ve fedakardı ki bir anne gibi kucağına alıyordu beni. Gün aydınlanana kadar elimden tutuyor beni hiç yalnız bırakmıyordu..Ama güneş doğduğunda birden bire kayboluyordu.. Zaman akıyor muydu geçiyor muydu bilen değilim.Hiç bir zaman da bu yaralarla kanıma işleyen aşk yangınlarının, sabaha yüreğimi kül ederek varacağını bilemeyeceğim kim bilir.

   Gerçekten yanmaktan ateş olduğum gecelerde beni tüketmeyen neydi? Bağırımda ki yangından neden yok olmuyorum. Neden küllerim harmanlanıp uçuşmuyor gökyüzüne ? Bunun sebebi sevgin mi? Beni evirip çevirip kore götüren sonra da hiç söndürmeyen neydi? Bağrımda ki yangından neden yok olmuyordun. Oysa ki karanlığı tercih etmiştim ben usulca ve sessizce seni sevmemek adına. Beni sabaha vardıran geceler miydi yoksa geceler benim gecelerimin senin gecelerine tecavüz etmesine izin verenler miydi? Seni yaşadığım sensiz gecelerde gönlümde derin bir yarasın sen! Bilirim çok şey istediğim gecelerden ama istediklerimin aksine hep gecelerin istediği oldu. Bu gecelerde de çok şey istedim bir şeyler yapabilmeyi elime aldığım kağıt ve kalemle.Seni yazmak istedim olmadı. Kalbim seninle öylesine doluydu ki her hareketim sönük kalıyordu. Çaresizliğe kapılmış gidiyordum ne yaptığımı bilmeden, saatlerce oturup seni düşünüyordum kalbimde bastırmaya çabaladığım duygularımı. İlk olarak gecelere veriyordum yaşama hakkını, herkesten gizlemeye çalıştığım o kor ateşi gecenin ateşinde sunuyordum. Çıplak bir halde altın tepside sunuyordum kendimi geceye, gecenin dışında kimse ile paylaşmıyordum beni. Sensizliğin zirvesinde en uç noktada aşkın sonsuzluğunu yaşıyordum gecenin beni götürdüğü köhne ve kimsesiz yerde. Artık geceleri sevmeye başlıyorum, bana seni getiren geceler benim gecelerim artık. Benim senlerim benim yalnızlıklarım, benim aşklarım diyebildiğim gecelerim onlar. Evet, artık uyuyamayan ağlayamayan gözlerime ağlamıyorum artık. Gözlerimi de feda ediyorum sana. Gündüzlede söyleyemediklerimi gecelerde haykırıyorum şuursuzca ve uçsuz bucaksın..!
Seni bana sevdiren geceleri "seviyorum.!" diye..

Emre Haliloğlu